Działamy na rzecz budowania inkluzywnego społeczeństwa

Nasze postulaty:

1. Edukacja emocjonalna w szkołach – ludzie zbyt często nie potrafią mądrze rozmawiać o swoich emocjach i potrzebach, nazywać ich, wyrażać w zrozumiały sposób oraz słuchać bez oceniania, kiedy ktoś mówi o swoich. Ten brak umiejętności i obawa przed otwartą rozmową są przekazywane z pokolenia na pokolenie, co skutkuje osłabionymi relacjami rodzinnymi i licznymi problemami psychologicznymi wśród dzieci i późniejszych dorosłych, którzy następnie łączą się w źle dobrane pary, aby zapełnić drugim człowiekiem swoje emocjonalne braki, co potem odbija się na ich związku i dzieciach – w ten sposób koło się zamyka. Nigdy w historii nie dotarliśmy do momentu, aby systemowo uczyć tej kluczowej umiejętności, czego negatywne skutki są trudne do przecenienia nawet w skali całych społeczeństw. Jest fundamentalne, aby edukacja emocjonalna była prowadzona na wysokim poziomie od najmłodszych lat w szkołach na całym świecie.

2. “Trzecie miejsca” w miastach – z naszych miast praktycznie zniknęły trzecie miejsca opisane przez Raya Oldenburga w książce “The Great Good Place” (1989), tzn. miejsca poza domem (pierwsze miejsce) i pracą (drugie miejsce), w których organizuje się lokalna społeczność i dochodzi do kreatywnej, spontanicznej i swobodnej interakcji międzyludzkiej. Są to miejsca otwarte, nieodpłatne, inkluzywne, sprzyjające rozmowie i nawiązywaniu relacji, w których można się zrelaksować lub zaangażować w aktywność kulturalną bądź sportową. Miejsca, w których ludzie mogą się poczuć niejako jak w drugim domu. Nasze miasta składają się z dróg dla samochodów albo alejek pełnych barów, pubów, restauracji i kawiarni – nastawionych głównie na sprzedaż i konsumpcję. Architektura jest przeważnie pragmatyczna i brzydka; w centrach miast powstają nowe galerie handlowe, ale nie ma już miejsca dla otwartych hal sportowych, dostępnych zwłaszcza zimą lub w upalne dni. Na większości podwórek jest zakaz gry w piłkę, brakuje miejsc na spontaniczną aktywność w przestrzeni publicznej. Nie ma co czekać na lepsze jutro, żyjemy teraz i powinniśmy cieszyć się życiem teraz – w miastach, które na to faktycznie pozwalają!

3. Ekonomia społeczna – pieniądze, podobnie jak np. sława, podlegają rozkładowi Pareto – im więcej ktoś ma danego zasobu, tym łatwiej mu go gromadzić jeszcze więcej. Jest to strukturalny i zasadniczy problem globalnego wolnego rynku. Firmy czy inwestorzy nastawieni na osiąganie coraz większego zysku wywołują na zasadzie kuli śniegowej stale rosnący przepływ i centralizację kapitału – od licznych biednych do nielicznych bogatych (majątek nie bierze się znikąd, jest efektem pracy ludzi). Skutkuje to poważnymi nierównościami społecznymi, powszechną dewaluacją pracy i ostatecznie chorą cywilizacją, która nad zdrową, harmonijną koegzystencję szczęśliwych i dojrzałych jednostek przedkłada pogoń za pieniądzem i statusem. Aby temu przedziwdziałać, potrzebne są zmiany kulturowe i polityczne, które wytworzą system zachęt do tego, aby poza niezbędnym do funkcjonowania zyskiem finansowym firmy coraz chętniej optymalizowały lokalny i globalny zysk społeczny (nawet kosztem jeszcze większego zysku finansowego). Swoją drogą jest to też strategia optymalizująca długoterminowy sumaryczny zysk społeczeństwa, więc to się zwyczajnie teoriogrowo opłaca wszystkim.

Dlaczego 314 ?